Miłośnicy 2 kółek mają świetną okazję do spotkania. Współpracujące ze Stowarzyszeniem Nasze Zatonie, Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Otyńskiej w osobie prezesa Sylwestra Filipiaka zaprasza na II Święto Roweru. Nasi przyjaciele kontynuują otyńskie tradycje rowerowe. Niewiele osób wie, że Otyń słynął przed II wojną światową z produkcji rowerów, których schodziło z taśmy aż 1500 sztuk tygodniowo. Mam nadzieję, że tegoroczne święto będzie co najmniej tak udane jak poprzednie.
Uczestnicy będą mogli wziąć udział w wycieczce oraz zobaczyć historyczne rowery jakie produkowano w otyńskiej fabryce „Edelweiss”. A może nawet uda się spróbować swoich sił w jeździe na bicyklu. Organizatorzy mają do rozdania 170 okolicznościowych koszulek.
Mimo, że w okresie pandemii prace wyraźnie zwolniły i planowany termin otwarcia na 28 sierpnia jest już nierealny, to jednak każdego tygodnia coś nowego w parku się pojawia.
Trwają obecnie prace przy dwóch nieckach fontanny. Montowane są systemy, które będą doprowadzały wodę do dysz. Uszczelniana jest niecka fontanny przed pałacem, która wkrótce zostanie zwieńczona rzeźbą Theodora Kalide „Chłopiec z łabędziem”.
Druga fontanna tzw. „Treflowa” jest do nowa murowana i zaczną się już niedługo prace przy nakładaniu jej kołnierza z piaskowca. Ale woda w parku , to nie tylko fontanny, są przecież jeszcze stawy. Ten większy z wyspą, zasilany strumieniem Dłubnia, już od roku cieszy oczy oglądających, ale te mniejszy między pałacem a folwarkiem właśnie po raz pierwszy został próbnie napełniony wodą.
Jego największą atrakcją będzie rzeźba „Dzika kalidońskiego”, który będzie stał tuż przy lustrze wody. Wokół stawu trwają teraz prace pielęgnacyjne i nasadzenia krzewów. Najważniejszym elementem małej architektury w parku książęcym jest jednak wielka altana, która koronuje sztuczny kopiec.
Właśnie teraz powstaje piękna ażurowa konstrukcja, którą pokryją róże. Kiedy powstawała, nadano jej nazwę „Świątynia różana”, więc to właśnie te krzewy będą ją zdobiły.
Najdłuższa oś widokowa parku, czyli widok z altany przez łąkę Joanny na północną fasadę pałacu, jest już praktycznie gotowy.
Każdy tydzień przybliża nas do otwarcia parku i zakończenia prac ale trzeba jeszcze poczekać. Jak długo? Trudno z całą stanowczością stwierdzić. Raczej trzeba się nastawić na to, że pierwszą kawę w oranżerii napijemy się na początku października. Niech pocieszeniem będzie dla niecierpliwych to, że w promieniu 100 km od Zielonej Góry piękniejszego miejsca na wypicie kawy z pewnością nikt nie znajdzie.
Zielonogórskiego Ośrodka Kultury,
Stowarzyszenia Nasze Zatonie
i Visit Zielona Góra
W czasie ogólnoświatowej pandemii dla wielu z nas zwolnił, a dla niektórych wręcz zatrzymał się czas. Sytuacja, która nigdy nikomu z nas się nie przydarzyła, zaskoczyła, zszokowała, a z czasem powoli spowszedniała. To co było szkieletem naszej organizacji życia: obowiązki, praca, przyjemności, rytm według którego żyliśmy, przestały istnieć z dnia na dzień. Uczyliśmy się na nowo żyć w samotności, dystansie, według nowych reguł i w nowych ramach. Przez tą sytuację wielu z nas otrzymało od losu dar, który do tej pory był nieosiągalnym luksusem – czas. Czas, który mogliśmy przeznaczyć na to czego dawno, rzadko lub nigdy nie robiliśmy. Czas na aktywność, którą wypełnialiśmy godziny, dni i tygodnie. Spróbujmy razem zdać relacje z tego „pożyczonego od losu czasu”. Pokażmy nasze życie w okresie kwarantanny przez pryzmat spisanych wspomnień, zdjęć, utworów, obrazów, itp . Pokażemy je wszystkie na wystawie, a potem część z nich zamknijmy do wielkiej kapsuły czasu, w replice sarkofagu jaki powstaje w zatońskim parku. Zamkniemy ten dziwny czas z nadzieją, że przyszłe pokolenia lepiej zrozumieją emocje, lęki i nadzieje jakie nam towarzyszyły.
Spośród wyeksponowanych na wystawie, w sarkofagu zostaną umieszczone prace wyłonione przez zwiedzających w zorganizowanym plebiscycie.
Bez względu na wynik plebiscytu, wszystkie prace prezentowane na wystawie zostaną dodatkowo zdigitalizowane, a nośnik z nimi umieszczony w sarkofagu.
Organizatorzy zastrzegają sobie prawo bezpłatnej reprodukcji prac środkach masowego przekazu w celu reklamy i promocji.
Przesłane prace zakwalifikowane do zamknięcia w sarkofagu przechodzą na własność organizatorów ,a pozostałe będą możliwe do odbioru po zakończeniu wystawy w miejscu i czasie wyznaczonym przez organizatorów
Organizator nie odpowiada za uszkodzenia prac wynikłe w trakcie ewentualnej przesyłki pocztowej.
Uczestnicy zbiórki przynosząc prace akceptują treść Regulaminu.
Prace niespełniające warunków określonych w regulaminie nie będą brane pod uwagę.
Już czas żeby się spotkać w Zatoniu. Minęło wiele miesięcy od naszej ostatniej wspólnej imprezy. Jeszcze razem żegnaliśmy karnawał w świetlicy i snuliśmy plany na kolejne spotkania gdy świat stanął w miejscu i przyszło nam się zmierzyć z czasem pandemii. Dokładnie po 4 miesiącach rozłąki z radością przekazujemy informację o pierwszej otwartej imprezie w Zatoniu pod tytułem „Uczta u Baltazara”
Rembrandt Uczta Baltazara
Stowarzyszenie Nasze Zatonie zapraszam na drugi kameralny koncert w ruinach pałacu. Po raz drugi naszym gościem będzie koncertmistrz Filharmonii Zielonogórskiej Jakub Kotowski z kwartetem smyczkowym.
Przyzwyczailiśmy od lat mieszkańców i gości, że w Zatoniu w okolicy Nocy Świętojańskiej o zmroku dzieją się rzeczy piękne i ciekawe. Mam nadzieję, że i w tym roku się nie zawiedziecie. Stałych bywalców naszych imprez nie trzeba informować, że prócz muzyki będzie ważne również i słowo o historii tego miejsca. Ubiegłorocznym bohaterem spotkania w ruinach był Baltazar von Unruh ( budowniczy zatońskiego pałacu) i jego sławny ród, który odegrał ważną rolę zarówno w historii Niemiec jak i Polski. Tegorocznym bohaterem opowieści w ruinach zatońskiego pałacu będzie Alexander de Talleyrand-Périgord książę Dino.
ZAPRASZAMY NA UCZTĘ U BALTAZARA
Ucztę gdzie przystawką będzie obraz, daniem głównym muzyka, a deserem słowo.
26 czerwca (piątek) godz. 21.30 ruiny zatońskiego pałacu.
WAŻNE KOMUNIKATY
Liczba miejsc będzie ograniczona, więc proszę nie mieć za złe jeżeli kogoś nie wpuścimy w przestrzeń koncertową.
Wszyscy widzowie muszą mieć podczas koncertu maseczki lub przyłbice.
Rezygnujemy w tym roku z naszych tradycyjnych spotkań przy kawie, po koncertach i wernisażach.
Jeżeli zostaniesz w domu, to będziesz mógł obejrzeć relację video z koncertu na naszej stronie internetowej.
13 czerwca 1840 roku dokładnie 180 lat temu powozem zajechała do Zatonia księżna Dino. Ostatni raz widziała zatoński pałac 25 lat wcześniej kiedy przyjechała tu z Wiednia podczas słynnego kongresu w roku 1815. Tym razem nie przyjechała jednak z krótką wizytą, lecz z zamiarem osiedlenia się na stałe na Dolnym Śląsku. Niewielki barokowy pałacyk w Zatoniu, który był w jej posiadaniu od roku 1809 stał się teraz jej śląską rezydencją. Tu zachwycała się przyrodą , tu rozpoczęła batalię o księstwo żagańskie, tu po 2 latach kazała przebudować pałac nadając mu klasycystyczny charakter i założyła na nowo wspaniały park wg projektu P.Lennego. Do końca życia przyjeżdżała tu na wypoczynek mimo, że jej główną siedzibą od 1844 roku był Żagań. Nie zdradziła Zatonia i choć miały tyle rozległych włości, nie wybudowała sobie innej letniej rezydencji. W Zatoniu zaczęła się jej ponad 20-letnia przygoda na Śląsku. Przygoda, o której tylu ludzi pamięta mimo upływu 180 lat.
Być może ten moment przyjazdu Doroty de Talleyrand-Périgord wyglądał właśnie tak, jak namalował Robert Jurga.
13 czerwca r 1840 w Gunhersdorf (Zatonie)
W tym dniu księżna zapisała te słowa
Oto jestem w moich włościach. To szczególne wrażenie, znaleźć się u siebie, w tak wielkiej odległości od miejsc, w których zazwyczaj toczyło się moje życie i zastać wszystko tak schludne i dobrze utrzymane, a jednocześnie tak proste, jakby mieszkało się tutaj na co dzień.
Tego ranka, kiedy wyjechałam z Krosna, padał deszcz i nie opuszczał mnie aż do Zielonej Góry, dużego miasta, w którym spotkałam panią i pana Wurmb, którzy wyjechali mi naprzeciw. Pani Wurmb jest córką pana von Goeckingk, Tajnego Radcy Państwa Pruskiego, któremu zmarły król powierzył opiekę nade mną. …..
Ostatnie kilometry przemierza się po piaszczystych drogach, pośród lasów jodłowych, ale u wjazdu do małej osady, którą trudno nawet nazwać wsią, jest bardzo piękna aleja. Wiedzie ona na ukwiecony dziedziniec, pośród którego wyrasta dwór. Urokliwe drzewa kryją widok na mało zadbane, podwórze, gdzie hodowany jest drób.
Z tyłu domu wyłania się przecudowny widok: to ogród, dobrze obsadzony i świetnie utrzymany. Jest bardzo bogaty w różne gatunki kwiatów, a pośród nich są też i te rzadko spotykane. Ogród łagodnie przechodzi w łąkę, na krańcu której znajduje się bardzo piękny lasek. Strumień, który przecina ogród, nadaje mu świeżości.
Dom jest dwukondygnacyjny w kształcie długiego czworoboku z trzynastoma oknami na kondygnacji. To, co go szpeci, to jego ogromny dach, nieodzowny tu z powodu długich śnieżnych zim. Jego dachówka została pomalowana na żółto-pomarańczowy kolor.
Wnętrze jest całkiem niezłe. Środek zajmuje przedzielona schodami sień ze sklepieniem. Na prawo od sieni znajduje się duży salon z trzema oknami, dalej mały salonik biblioteczny z dwoma oknami, które wychodzą na piękną szklarnię, połączoną z oranżerią. Mam tutaj około 50 drzewek pomarańczowych.
Na lewo od sieni jest moja sypialnia, duży pokój toaletowy, garderoba i pomieszczenie dla pokojówki. Za biblioteką zaś znajduje się pomieszczenie połączone z jadalnią, która jest za ścianą salonu, czyli naprzeciw przyległości mojego apartamentu z pomieszczeniami służby.
Na pierwszym piętrze mieszczą się cztery pokoje zarządców, z gabinetami. Spośród których tylko dwa są umeblowane, a także duża sala bilardowa. Mansardę wypełnia sześć pomieszczeń dla służby oraz strych i garde-meuble.
Salony i mój apartament położone są od strony południowej, co niestety pozbawia mnie widoku na ogród. Wolę jednak widzieć podwórze i mieć dostęp do słońca, przede wszystkim dlatego, że dom nie jest podpiwniczony. Mimo tego nie ma w nim żadnych śladów wilgoci. Parter jest bardzo pięknie umeblowany, a parkiety intarsjowane z różnych gatunków drewna. Są one zadziwiająco ładne, jak na wykonane w tej okolicy. Na pierwszym piętrze, nie ma nic, w tym momencie, poza apartamentem zajmowanym przez pana Valencay, ale i ten jest bardzo skromnie wyposażony. Dom zawiera wyłącznie to, co jest konieczne. Dobrze że zabrałam ze sobą srebra, a pan Wurmb pożycza mi dużo innych rzeczy.
Nareszcie będzie mi dobrze i odnajdę się tutaj dużo lepiej, niż mi się to od dłuższego czasu gdziekolwiek udawało. Przynajmniej, wypocznę tu, wśród panującej ciszy. I choć to najprawdziwsza wieś nie mam wyrzutów sumienia z tego powodu. Doświadczam nawet pewnej przyjemności słuchając odgłosów krów i przyglądając się sianokosom, co po raz kolejny utwierdza mnie w przekonaniu, że jestem prawdziwie i szczerze, wiejskiej natury.
W salonie mam jeden nawet dość dobry portret mojej matki i także jeden, bardzo nieudany mój, a w saloniku litografie pruskiej rodziny królewskiej. Zawartość biblioteki jest niewielka, liczy około 500 egzemplarzy bardzo dobrych książek w językach: angielskim, francuskim i niemieckim. Już odbyłam spacer po ogrodzie, który jest naprawdę piękny. Ogrodnik, który o niego dba pochodzi z królewskich ogrodów Charlottenburga, a doskonalił swe umiejętności w Monachium i Wiedniu.
Wielkimi krokami zbliża się jeden z najprzyjemniejszych miesięcy w roku czyli MAJ. Od lat tradycją w naszym stowarzyszeniu jest spotykanie się na majówce. To był często akcent rozpoczynający nasz sezon imprez plenerowych. Z oczywistych powodów majówki w typowej w tym roku nie będzie. Nie oznacza to, że w ogóle ma jej nie być, bo przecież chociaż wszystko co można zostało już odwołane, to jednak MAJA nikt nie odwołał. Proponuję więc zorganizować w trzech krokach
Naszą Wielką Wspólną Majówkę
KROK PIERWSZY ( tylko dla pierwszych 31 osób)
1 maja spotykamy się w naszym kościele o godz. 18.00 na Mszy Świętej. To msza z intencją zamówioną przez stowarzyszenie.
„Za zdrowie mieszkańców Zatonia, członków stowarzyszenia i naszych przyjaciół nie mieszkających w Zatoniu”.
Oczywiście liczba 31 wynika z przepisów ograniczających wiernych w kościele w zależności od wielkości świątyni. Ale to i tak jest sporo osób. Po mszy odbędzie się nabożeństwo majowe, Więc po raz pierwszy w tym roku będziemy chwalić łąki umajone, gaiki, strumyki, źródła no ale przede wszystkim Panią Świata.
KROK DRUGI
Podczas majowego weekendu z pewnością większość z Was, w gronie rodziny, będziecie spotykać się na grillu, niektórzy z Was pójdą na spacery, inni ruszą rowerem na wycieczkę. Zróbcie to koniecznie i wykonajcie telefonem zdjęcie, tak żeby było Was widać.
KROK TRZECI
Wyślijcie te fotki na adres strony internetowej, lub na mój telefon 609472188, a ja umieszczę je na stronie. W ten symboliczny sposób spotkamy się wszyscy w jednym miejscu (czyli na stronie) i zobaczymy się nawzajem. Będę czekał na fotki od Was do 4 maja.
To będzie nietypowa majówka, która pewnie się nigdy już nie powtórzy. Mam nadzieję, że tak będzie, czego życzę Wam wszystkim. Z niecierpliwością czekam aż się zobaczymy na fotografiach, ale jeszcze bardziej czekam na czas, kiedy się zobaczymy bez maseczek w realu.
I znów przesyłam Wam zefirek optymizmu, bo wkrótce znowu będziemy mogli wejść do naszego parku. Co nowego w naszej małej ojczyźnie? Od piątku cały plac przed ruinami pałacu został zastawiony stalowymi elementami konstrukcyjnymi, a ekipa monterów zabrała się od razu do pracy. Budowana jest wielka pergola, która odtwarzać będzie kształt dawnej szklarni łączącej budynek oranżerii z pałacem.
To właśnie po pokryciu konstrukcji szklanym dachem i obrośnięciu jej pnączami, powstanie przestrzeń na letnią kawiarenkę. Uruchomcie troszkę wyobraźnię i pomyślcie, jak miło będzie siedzieć w letnie popołudnie pod zacienioną pergolą i popijać ze znajomymi dobrą kawę, delektując się kawałkiem szarlotki z lodem.
“Jeszcze będzie normalnie, jeszcze będzie przepięknie…”
A w temacie zatońskich cudów kolejna historia z happy endem. W piątek po południu, po krótkiej rozmowie telefonicznej, jeden z mieszkańców zadeklarował przywiezienie ciągnikiem trzech nagrobnych płyt.
Już po pół godzinie, w obecności księdza proboszcza, na cmentarz wjechały pięknie zachowane płyty pomnikowe z XIX wieku. Od lat leżały w krzakach na jednej z posesji i nikt nawet nie pamiętał kiedy i dlaczego tam trafiły. Teraz zostały przywiezione z powrotem na cmentarz, choć nie ma pewności czy nie są one z cmentarza przy ruinach kościoła św. Jana. Będzie czas żeby je na spokojnie odczyścić i odczytać.
KOCHANI JEST TERAZ DUŻO CZASU, SPRAWDŹCIE WIĘC SWOJE PODWÓRKA I BUDYNKI GOSPODARCZE, MOŻE JESZCZE COŚ CIEKAWEGO CZEKA NA ODKRYCIE I PRZYWRÓCENIE DO PAMIĘCI HISTORYCZNEJ, A PRZEZ TO I NASZEJ LOKALNEJ TOŻSAMOŚCI.
Szanowni Uczestnicy turnusu rehabilitacyjnego, dzisiaj otrzymałam informację z biura turystycznego ”POLONUS” że z powodu panującej pandemii majowy turnus się nie odbędzie.
Ośrodek Wczasowo -Rehabilitacyjny w Poddąbiu do końca maja pozostaje jeszcze zamknięty. Zarezerwowałam dla nas termin od 6.09 do 20.09.2020r. w tym samym ośrodku.
Ponieważ wrześniowy turnus jest droższy od majowego o 200 zł, negocjuję z biurem turystycznym zachowanie ceny na poziomie turnusu majowego.
Jeżeli z komuś z Państwa nie odpowiada wrześniowy termin, proszę o informację.
Jestem w stałym kontakcie z biurem turystycznym i o wszystkich zmianach będę informować Państwa na bieżąco.
Serdecznie Państwa pozdrawiam , życzę zdrowia i w dalszym ciągu dbajcie o siebie.
Stowarzyszenie ”Nasze Zatonie” – Teresa Ambroziak – Kowala
Życzenia mają tylko wtedy sens, gdy mocno wierzysz, że się mogą spełnić. Co więc spełnić się może jeśli masz wiarę w moc życzeń? Tylko to, czemu możesz i chcesz trochę pomóc. Zaufaj tym, którzy życzą Ci miłości, bliskości, nadziei wbrew logice, zdrowia, radości. Temu wszystkiemu możesz po prostu wyjść naprzeciw.
Na te najradośniejsze Święta Zmartwychwstania Pańskiego, w tym najsmutniejszym możliwym czasie, od Zarządu Stowarzyszenia Nasze Zatonie i od Sołtysa Krzysztofa Sadeckiego
ŻYCZYMY WSZYSTKIM MIESZKAŃCOM ZATONIA, RODZINOM I PRZYJACIOŁOM, CZŁONKOM STOWARZYSZENIA NIE MIESZKAJĄCYM W ZATONIU I WSZYSTKIM LUDZIOM, ZA KTÓRYMI TĘSKNICIE,
BY TĘSKNOTA ZAMIENIŁA SIĘ W BLISKOŚĆ, STRACH O ŻYCIE SWOJE I BLISKICH W ZDROWIE, SMUTEK W WIELKĄ RADOŚĆ.
Czasy w których przyszło nam spędzać te święta, to nie jest zupełnie nowa sytuacja, to już się kiedyś wydarzyło. Dawno temu w Jerozolimie miała miejsce smutna historia z nieoczekiwanym zakończeniem. Samotność, strach, smutek i cierpienie w końcu ustąpiły, a przecież tylko nieliczni wówczas zaufali do końca i mieli nadzieję.
MIEJCIE WIĘC NADZIEJĘ WBREW LOGICE I ZAUFAJCIE
Życzymy żebyście spotkali się ze Zmartwychwstałym już w Niedzielę Wielkanocną, a z rodzinami, przyjaciółmi, znajomymi i zupełnie obcymi, uśmiechniętymi ludźmi na ulicach jak najszybciej.
Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.ZgodaPolityka prywatności
