1305– Pierwsza wzmianka o wsi Gunthesdorf (Zatonie) w Regestrze Głogowskim. Pierwszymi właścicielami wsi była rodzina Kittlitz.
1376 – Zatonie wymienione zostało w Ogłoszeniach Awiniońskich jako Martinivilla.
1608 – Część Zatonia przeszła w ręce von Unruhów z Raculi.
1646 – Barbara Kittlitz sprzedała część Zatonia Joahimowi von Lestwitz.
1654 –Część Zatonia nabył von Arnheimb, a następnie rodzina von Knobelsdorf.
1670 – Baltazar von Unruh nabył prawa do całego Zatonia.
1689 – Baltazar von Unruh wybudował w Zatoniu barokowy dwór i folwark.
1743 – Wybudowano dom parafialny i mieszkanie dla pastora.
1757 – Wieś przeszła w ręce Ferdinanda von Scopp.
1765 – Wybudowano zbór protestancki o konstrukcji szkieletowej (obecnie kościół pw MB Częstochowskiej).
1771 – Zatonie nabyła hrabina Cosel i przeprowadziła remont pałacu.
1789 – Nowym właścicielem wsi został von Johnston.
1791 – Zatonie nabył von Ramin.
1793 -Zatonie kupił von Prittwitz.
1794 – Wieś przeszła w ręce Juliusa hrabiego von Schweinitz.
1795 – Julius hrabia von Schweinitz ufundował w zborze protestanckim ołtarz i chrzcielnicę.
1799 – W zborze zatońskim powstały organy wykonane przez Samuela Gottloba Meinerta. Najstarsze zachowane dwumanuałowe organy w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
1806 – Wieś została doszczętnie złupiona w wyniku przemarszu wojsk bawarskiego pułku piechoty (wojny napoleońskie).
1809 – Kurator małoletniej księżniczki kurlandzkiej Doroty Biron (późniejszej księżnej de Talleyrand-Périgord) Günther von Goeckingk kupił w jej imieniu majątek zatoński.
1811– Księżna Dorota kazała wybudować w Zatoniu zakład dla ubogich.
1815 – W trakcie kongresu wiedeńskiego księżna Dorota przyjechała z wizytą do Zatonia. Wydała decyzję o remoncie pałacu i zabudowań folwarcznych.
1817 – W ramach obchodów 300-tnej rocznicy reformacji, obsadzono lipami kościół ewangelicki.
1827 – Przeprowadzono remont kościoła i plebanii ewangelickiej
1837 –Zlikwidowano kościół katolicki św. Jana (ostatnia Msza Św.).
1838 – Zamontowano piorunochron na kościele ewangelickim.
1866 – Wybudowano wieżę przy kościele ewangelickimi i zawieszono dzwony przeniesione z kościoła św. Jana.
1840 – Księżna Dorota de Talleyrand-Périgord przyjechała z Francji do Zatonia.
1841 – Pruska para królewska Fryderyk Wilhelm IV i Elżbieta, odwiedziła księżną Dorotę w Zatoniu.
1842 – Przebudowano pałac zatoński w stylu klasycystycznym (projektant W. Gurlt z Otynia)
1859 – Księżna sporządziła testament, na mocy którego po jej śmierci w każdą rocznicę miała być wypłacana zapomoga dla najuboższych mieszkańców Zatonia.
1860 – Stanowisko pastora w Zatoniu objął Ludwig Groshel późniejszy superintendent diecezji zielonogórskiej.
1861– Powóz księżnej Doroty uległ wypadkowi w drodze z Zatonia do Żagania.
1862 – Zmarła księżna Dorota. Zatonie odziedziczył jej młodszy syn Akexander książę de Dino.
1871 – Przed kościołem Zasadzono dąb Wilhelma i ustawiono kamienny obelisk z okazji zjednoczenia Niemiec. Książę Alexander przebudował pałac i oranżerię.
1873 – Zakończono budowę brukowanej drogi z Zatonia do Zielonej Góry.
1876 – W zatońskim pałacu odbyło się huczne wesele syna Księcia Dino Archidalda de Talleyrand-Périgord.
1879 – Zatonie od księcia de Dino kupił były minister rolnictwa i spraw wewnętrznych II Rzeszy Rudolf Friedenthal, wybitny niemiecki polityk.
1890 – Zatonie dziedziczyła Renata von Lancken-Wakenitz córka Friedenthala i żona dyplomaty niemieckiego Oskara von Lancken-Wakenitz.
1921 – Doprowadzono elektryczności do Zatonia.
1945 – Przez Zatonie przeszedł front II wojny światowej. Wracający z Berlina żołnierze Armii Czerwonej spalili pałac. Wieś została przejęta przez administracje radziecką, a następnie polską. W sierpniu przybyli przesiedleńcy i osadnicy polscy i przez kilka miesięcy wspólnie mieszkali z Niemcami. W skrajnym ubóstwie zmarła ostatnia właścicielka majątku zatońskiego Renata von Lancken-Wakenitz. Zmieniono nazwę wsi z Günthesdorf na Zatonie.
1946 – Wysiedlono ludność niemiecką z Zatonia. Wybrano pierwszego polskiego sołtysa Ignacego Warcholińskiego.
1949 – Utworzono PGR w Marzęcinie i włączono do niego część ziem i budynków folwarcznych w Zatoniu.
1968 – Rozebrano kamienny obelisk upamiętniający ofiary I wojny światowej i wybudowano pętlę autobusową.
1997 – Zlikwidowano Szkołę Podstawową w Zatoniu. Odbyło się spotkanie z przedwojennymi mieszkańcami Zatonia. Na cmentarzu wybudowano obelisk poświęcony pomięci tych, którzy mieszkali w Zatoniu przed 1945 rokiem.
2000– Uruchomiono w Zatoniu wodociąg, który zasilany jest wodą z miejscowego ujęcia.
2003 – W Muzeum Ziemi Lubuskiej otwarto wystawę poświęconą księżnej Dorocie de Talleyrand-Périgord i pałacowi w Zatoniu. Odbyła się również sesja naukowa i została wydana pierwsza publikacja książkowa o Zatoniu: „Zatonie-historia pewnego miejsca”.
2005 – Przed kościołem posadzono “Dąb Papieski”.
2009 – W budynku dawnej szkoły otworzono przedszkole, obecnie filia Zespołu Edukacyjnego nr 4.
2011 – Powstało stowarzyszenie „Nasze Zatonie”.
2012 –We wsi ustawiono 5 kapliczek przydrożnych wykonanych podczas zorganizowanego przez stowarzyszenie pleneru rzeźbiarskiego. Z inicjatywy stowarzyszenia wmurowano w kościele tablicę poświęconą księżnej Dorocie de Talleyrand-Périgord w 150 rocznicę śmierci. Wprowadzono nazwy ulic. Stowarzyszenie wydało książkę „Zatonie-ślady historii”.
2014– Odbyło się referendum mieszkańców gminy i podjęto decyzję o przyłączeniu Zatonia wraz z 16 innymi wioskami do miasta Zielona Góra. Odbyła się konferencja i wystawa na terenie parku „Park w Zatoniu wczoraj i jutro” i po raz pierwszy publicznie zaprezentowano koncepcję rewitalizacji parku.
2015– Zatonie straciło status wsi z jednoczesnym utrzymaniem statusu sołectwa. Zlikwidowano przysiółek Marzęcin i włączono jego mieszkańców do sołectwa Zatonie. Uroczyście obchodzono 250 rocznicę wybudowania w Zatoniu kościoła. Z inicjatywy stowarzyszenia rondo przed Zatoniem otrzymało imię księżnej Doroty de Talleyrand-Périgord. Z inicjatywy stowarzyszenia najstarszy zachowany w Zatoniu znak krzyża w postaci malowanego „zacheuszka” został zabezpieczony i przeniesiony z ruin kościoła św. Jana do kościoła MB Częstochowskiej.
2016 – W Zatoniu odbył się międzynarodowy plener malarski zorganizowany przez stowarzyszenie. Członkowie stowarzyszenia ustawili na rondzie rzeźbę przedstawiająca postać księżnej.
2017– Decyzją księdza Biskupa Tadeusza Lityńskiego proboszcz parafii Ługi ks. Ireneusz Mastej przeniósł swoją siedzibę do Zatonia.
2018 – Dzięki staraniom sołtysa i stowarzyszenia wyremontowano i rozbudowano świetlicę. Zabezpieczono i oświetlono ruiny pałacu w Zatoniu. Udostępniono ruiny pałacu zwiedzającym. W 100-lecie odzyskania niepodległości przez Polskę z inicjatywy stowarzyszenia w kościele złożono votum w postaci repliki szabli marszałka Piłsudskiego. Stowarzyszenie wydało „Kronik księżnej Dino- zapiski z Zatonia z lat 1840-1861”.
2019 – Zabezpieczone ruiny pałacu w Zatoniu otrzymały nagrody w prestiżowych konkursach „Zabytek zadbany” i „Modernizacja roku”. Ukończono w Zatoniu budowę kanalizacji.
2020 – Oddano do użytku zrewitalizowany Park Książęcy Zatonie z fontannami, altaną różaną i domkiem ogrodnika. Odbudowano z ruin oranżerię przy pałacu i otwarto w niej kawiarnię. Powstała Fundacja Ogrody Kultury im. księżnej Dino.
2021 – Na terenie parku odbyła się część działań Festiwalu Filmu Teatru i Książki “Kozzi Film Festiwal”. W oranżerii zostały pokazane po raz pierwszy publicznie oryginalne rysunki C.K. Norwida. ze zbiorów WiMBP. Park Książęcy Zatonie został wyróżniony w Konkursie “Zabytek zadbany” organizowany przez Narodowy Instytut Dziedzictwa. Zapadła decyzja o całkowitej renowacji organów Meinerta w zatońskim kościele z okazji 800-lecia powstania Zielonej Góry.